تقریبا خوشحالم که به قولم که گفتم همیشه سعی میکنم برای عزیزانم یا کتاب یا گلدون یا یه صنعت دستی که با دستای خودم ساختم رو فقط به عنوان هدیه بگیرم عمل کردم . خب امروز برای حاج خانوم که روز مادر بود یه گلدون خفن گرفتم(فیتونیای تراریومی) شکر خدا. راستی اینجا ویرگول و نیم فاصله ندارم دیگه به جا ویرگول نقطه میذارم خودتون بفهمید.

اهنگ داره میگه به دیوار خوردم. بهم در بده . که خب در جایگاه خودش جمله‌ی خفنیه. بگذریم. تنها کسی که اینجا منو میشناسه امروز بهم گفت من فکر میکردم تو خیلی ادم مغرور و محکمی‌باشی و اینا ولی نوشته بودی که خجالت و اینا میکشی که خب گفتم من برای اون ظاهر مثلا پرصلابت بیرونی خواهرم از درون داره چیز میشه. خلاصه. بازم بگذریم. دیگه کمتر وقت میکنم بنویسم . دوتا پروژه کاری و یه ترم سنگین که قصد دارم حقیقتا برای اعاده حیثیت هم که شده معدل بالا بیارم. بلکه چیزم چیز شه و اینا. دارم راجع به نروژ و دانشگاهاش بیشتر تحقیق میکنم احساس میکنم وطن ذاتیم اونجاس شاید(‌تو دلتون گفتید وطن فروشِ فلان کش شیطونا ) نه آقا وطن که سر جای خودش. از این که یسری از دوستام که باهم باهاشون رفتیم این دانشگاه و الان دارن کارای اپلایشون رو میکنن یه خورده عقبم یه ذره احساس ناکامی‌و اینا میده که خب جواب ما به تمام این حسرت‌ها چیه ؟ (‌آفرین{ویرگول} به تخممه)

خب بیش از حد دارم میبافم. اره خلاصه . راستی نظرم راجع به خاطره نویسی برگشت :‌)‌ چون ارزشمنده یه بازخورد از خودت داشته باشی هر شب یا حتی مهم تر . مهمه که بدونی تو روز باید جوری زندگی کنی و جوری دقت کنی به ساحت زیبای زندگی {:)} که تهش چیزی برای گفتن داشته باشی. یهو دیدی یه پخی هم شدیم ته زندگی رفتن از رو خاطره‌هامون فیلممون رو ساختن. خب بهتره از چرت گفتن بکشم بیرون و خب زندگی با تاخیر‌ها و نرسیدن‌های من به سرعت زیادش داره سپری میشه . این شد که تصمیم گرفتم امشب خودمو با قهوه خفه کنم تا مگه تو لفافه‌ی سکوت و ارامش شب یه ذره بدوعم به زندگی برسم. زندگی‌‌‌ای که بعد فیلانی جانم تلخ و تخمی‌و رو اعصاب سپری میشه . که خب البته آره . (‌خودمم نمیفهمم :‌)‌ )